Perspectief kan snel veranderen. Donald Trump was tot voor kort nog de agressieve, fitte uitdager van een oude man (81) met zichtbare gebreken. In enkele dagen tijd is Trump de oude man (78) die moet gaan opboksen tegen een fitte ‘jonge’ vrouw van 59 (60 in oktober). Konden we op de arbeidsmarkt maar zo’n snelle transities in perspectief bewerkstelligen.
Als het kwakkelende zomerweer een mens al niet wat neerslachtig maakt, dan is het wel de berichtgeving over de voortdurende discriminatie aan de bedrijfspoorten. Zo publiceerde het CNV deze maand een rapport over de nog altijd lastige toegankelijkheid op de arbeidsmarkt voor 55plussers. Kamala Harris mag dan wel hip en happening gevonden worden in de US, hier is een vrouw die dit jaar de zestig aantikt toch echt eerder een winkeldochter dan een winkelmedewerkster.
En niet alleen de oudere werkzoekende heeft het lastig. Ook de mensen met een arbeidsbeperking die werk zoeken hebben het niet makkelijk. Ook niet in deze tijd waar de vacatures nog talrijker zijn dan muggen op het terras in de tuin. Die mensen worden in twee hokjes onderverdeeld. Ik houd het simpel. Als je een vinkje hebt zit je in theorie goed. Je valt dan in het zogeheten doelgroepregister. Dan krijgt een werkgever allerhande faciliteiten en kost je relatief weinig. Zit je daar niet in en heb jij toch een beperking dan ben je de klos. Je concurreert immers voor een baan met ‘gezonde’ mensen en met lotgenoten met een vinkje. Nou is dat vinkje ook weer geen garantie op een toegangsticket. De Arbeidsinspectie rapporteerde eerder deze zomer aan de staatssecretaris dat de resultaten stevig achterblijven. Van de ‘vinkers’ heeft één op de drie geen werk.
Een verkeerde leeftijd, een beperking je zult het dus maar hebben. Er is weinig aan te veranderen. Net als je afkomst en naam. De rest van je leven zul je het er mee moeten doen. En laat nu net die afkomst of naam er ook voor zorgen dat de slagboom naar beneden blijft.
Vertegenwoordigers van studenten, mbo-scholen, docenten, werknemers, werkgevers en overheden ondertekenden in februari vorig jaar een stagepact. Doel van deze afspraken is om alle mbo-studenten een stage of leerbaan aan te bieden zonder dat ze te maken krijgen met discriminatie. Ook hierin concluderen onderzoekers deze week nog dat het allemaal niet heel veel opschiet. Jammer dus voor Hafsa en Hamza dat zij geen toegangsbadges krijgen. Die zijn al vergeven aan Roderick en Annefleur.
Natuurlijk moeten ondernemers, HR mensen, recruiters en andere poortwachters hierop aangesproken blijven worden. Soms kan dat simpel en zonder vooringenomenheid. Ik vroeg ooit aan een eigenaar van een tankstation of wie bij hem kwam tanken ook potentieel bij hem mocht komen werken? Daar had ie nooit over nagedacht.
Misschien wordt het daarnaast ook eens tijd dat werknemers in actie komen en vragen gaan stellen. Waarom werken er bij ons alleen maar jonge mensen? Waarom werken er bij ons zo weinig mensen van kleur? Waarom werkt er bij ons niemand met een beperking? Mensen die we in het dagelijks leven allemaal tegenkomen. In de buurt, bij de sportschool of -vereniging, in de familie. Maar gek genoeg niet op het werk. En eerlijk is eerlijk: ik had Kamala Harris eerder ook nooit als een jonkie gezien.
Jos Verhoeven schrijft op regelmatige basis zijn visie op de versnelling van de eerlijke arbeidsmarkt en wat er verder ter tafel komt op LinkedIn. Deze column is een verkorte versie van zijn meest recente bespiegeling.