Met een scherpe focus op de parallelle arbeidsmarkt en de vraag wat waardevol werk écht betekent, organiseerden we een openbaar college. Prangende kwesties die aan de orde kwamen: Iedereen wil meedoen, maar hoe maken we dat mogelijk? Inclusie klinkt tof, maar hoe inclusief is Nederland nou echt?
de olifant in de kamer
De inkt van de Participatiewet was nog niet droog, of Ton Wilthagen van de Tilburg University en onze eigen Jos Verhoeven kwamen elkaar al tegen bij de koffiemachine in het stadhuis van Eindhoven. Ze deelden dezelfde zorg: wat gebeurt er met de baankansen van mensen die buiten de traditionele werkstructuren vallen? Niet lang daarna organiseerden ze een openbaar college om hun zorgen te bespreken en een plan te smeden.
Zes jaar later stonden ze weer samen in de collegebanken. Niet in Den Bosch dit keer, maar op de Hogeschool Utrecht. Het doel? Terugblikken op wat er bereikt is en vooral: de blik vooruit. Want, hoe nu verder?
Jos trapte de discussie meteen af door de olifant in de kamer te benoemen: de overheid laat steken vallen in haar grondwettelijke taak om voldoende passende werkgelegenheid te creëren. De meest kwetsbare groepen worden aan alle kanten geraakt, en de non-participatiecijfers blijven onveranderd. Maar wie ligt daar wakker van? Met een knipoog stelde hij een noodwet voor. De zaal, gevuld met pioniers op dit gebied, ging er meteen voor zitten.
geen tekort
Professor Wilthagen had de ‘studenten voor een dag’ aan het lijntje. “We hebben geen arbeidstekort, maar een inclusietekort,” was zijn uitdagende statement. Lector Paul van der Aa van de Hogeschool Rotterdam had zich door bergen onderzoeken geworsteld en kwam met een duidelijk advies: “Niet te snel opgeven en meerdere routes naar de arbeidsmarkt tegelijkertijd ontwikkelen.” Jiske Kiers en Merel Heimens Visser van Zorghub onderstreepten het belang van co-creatie mét de mensen voor wie het allemaal bedoeld is.
De laatste spreker, Johan Stuiver van Deloitte , ziet kansen om het bedrijfsleven meer te betrekken bij dit soort werk. Volgens hem gebeurt dat nog veel te weinig, terwijl de tijd er rijp voor is.
Het slotpanel was een mix van het zoeken naar nieuwe wegen en een vleugje zelfgenoegzaamheid. Maar de ‘studenten’ zaten niet stil; ze doken direct het debat in en zorgden ervoor dat even werd vergeten hoe lang iedereen al op z’n stoel zat.
De borrel? Typisch in stijl: simpel, met een handje chips en wat blikjes fris. Maar dat deed niets af aan de levendige gesprekken onder de deelnemers. Uiteindelijk moest de club vriendelijk worden verzocht te vertrekken door het personeel van de Hogeschool. Er stond immers een diploma-uitreiking op de planning—maar niet voor deze groep. De weg naar een eerlijke arbeidsmarkt is nog lang, en daar krijg je niet zomaar een lintje voor.
Op de hoogte blijven?
Schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief!